η τάξη της Μελίνας
Προβληματιζόμουν καιρό τώρα να γράψω κάτι με αφορμή θέμα που αντιμετώπισε η Ολίβια στον παιδικό σταθμό που πήγαινε την κόρη της, πήρα και μια πάσα -ευκαιρία- απο την Γιολίνα που έγραψε σήμερα τις δικές της σκέψεις. Για το πρώτο δεν θα πώ τίποτε άλλο πάρα μόνο τούτο: δεν με ενδιαφέρει τί πραγματικά έγινε, αν έχει άποψη το σχολείο ή όχι και τί προκειται να γίνει απο κεί και πέρα. Γιορτή ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ (το τόνισα αρκετά;) η οποία "συντονίζεται" απο επαγγελματία χορογράφο whatever και από την οποία αποκλείονται παιδάκια έχει φάει άκυρο η όλη εικόνα πριν το καταλάβεις και έχω αλλάξει και σελίδα του τύπου: δεν χρειάζεται να διαβάσω κάτι άλλο. Χαλαρώστε λίγο με τις γιορτές γιατί πολλά απωθημένα βλέπω να βγαίνουν στις επιφάνειες και θα χρειαστούμε group therapy για να στανιάρουμε.
Το πόστ της Γιολίνας, απλά με έκανε να αισθανθώ μια μικρή πίκρα. Δεν φταίει η Yol φυσικά. Με έκανε όμως να αναρωτηθώ σε ποιόν απευθύνεται. Στους γονείς που έχουν την πολυτέλεια να βάλουν κάτω 7 φυλλάδια (ίσως και παραπάνω) παιδικών σταθμών και να τους πάρουν σβάρνα ένα ένα ξεψειρίζοντας τους μέχρι να βρουν αυτό που θέλουν ο καθένας με τα δικά του κριτήρια. Και καλά κάνουν. Αλλά δεν είναι και λίγο αυτονόητα όλα αυτά;
Το θέμα είναι ότι όταν πηγαίνεις σε ιδιωτικό σχολείο είσαι ο πελάτης και αν παιχτεί μανούρα, ως πελάτης κάνεις το σαματά σου, φεύγεις και δεν ξαναπατάς, κάνεις και δυσφήμιση, παίρνεις τα λεφτά σου πίσω η ότι σε φωτίσει ο θεός και πας στο δίπλα άμα θες Καθόλου εύκολα όλα αυτά μιας και μιλάμε για σχολείο του παιδιού ΣΟΥ και πολλά άλλα που συνεπάγονται με αυτό αλλά αν θέλουμε να το δούμε λίγο ψυχρά το ιδιωτικό είναι ένα μαγαζί. Γιαυτό και οι ιδιοκτήτες κάνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ για ενα καλό όνομα και έναν ευχαριστημένο γονιό-παιδί (μερικοί με αυτήν ακριβώς την σειρά).
Εγώ λοιπόν παίρνοντας αυτήν την ριμάδα την πάσα (ε μα μπες στο θέμα πια) θέλω εδώ και καιρό να γράψω για το πόσο τυχερή είμαι που η κόρη μου πήγε φέτος σε ένα καταπληκτικό δημόσιο παιδικό σταθμό που θα ζήλευαν πολλοί (όχι όλοι ε) ιδιωτικοί.
Με εμάς από την αρχή τίποτα δεν ήταν εύκολο Άγχος για το αν θα λειτουργήσει το ΕΣΠΑ, άγχος για να συγκεντρώσεις 827312 χαρτιά και να πάς να στηθείς σε μια ουρά 100 ατόμων κάπου στο κέντρο για να τα καταθέσεις. Άγχος να περιμένεις τον Σεπτέμβρη να βγουν τα αποτελέσματα (άγχος γιατί αν δεν μας έπαιρναν απλά δεν θα πηγαίναμε παιδικό), απογοήτευση όταν βγήκαν τα αποτελέσματα και δεν μας είχαν πάρει. Μικρή ελπίδα όταν βγήκαν συμπληρωματικοί πίνακες και δάκρυα χαράς όταν είδαμε ότι -ω ναι- περάσαμε στην 4η επιλογή μας. Επιλογή....ήμουν και σε αυτό τυχερή γιατί ως άνεργη, πήγα στους 7 παιδικούς που έπαιζαν σαν επιλογή στην γύρω περιοχή μας και τους είδα λίγο πριν κάνω αίτηση. Φέτος λοιπόν, που πάλι θα περάσουμε τα ίδια άγχη μέχρι να δούμε το όνομά μας σε έναν πίνακα "επιλαχόντων", ο Β' Παιδικός σταθμός Μελισσίων θα είναι η πρώτη επιλογή μας.
Δεν ξέρω αν μου "μίλησε" το σχολείο τις πρώτες μέρες που πήγαμε. Εάν μου "μίλαγε" ίσως μου έλεγε "οκ θέλω επειγόντως αλλαγή στο γκαζόν της παιδικής χαράς αλλά κάνε τα στραβά μάτια μάνα" μου αρκούσε που όταν περάσαμε την κρίση προσαρμογής (αυτό που χτυπιέται και γαντζώνεται πάνω σου και δεν θέλει να μπεί στην τάξη και σπαράζει στο κλάμα και η καρδιά σου κάνει ΚΡΑΚ) με το που έκλεινε η πόρτα της τάξης ήμουν σίγουρη για τα χέρια που την αγκάλιαζαν όλο στοργή για να την παρηγορήσουν. Μου αρκεί που το παιδί μου κάθε μέρα έφευγε και γύριζε με το χαμόγελο. Μπορώ να σας γράφω ώρες για το πόσο οργανωμένος είναι, για το πόσα πράγματα έχουν φτιάξει τα παιδιά, για το ότι δεν μας έχουν ζητήσει ποτέ δεκάρα και παρόλα αυτά οι χειροτεχνίες τους και οι δραστηριότητες δεν στερούνται τίποτα και για το πόσο σωστή είναι η αντιμετώπιση τους σε θέματα όπως το φαγητό κτλ., για το γεγονός οτι δεν έχω ξαναδεί δασκάλες να ετοιμάζουν με τόσο ζήλο γιορτή σχολείου που δεν θα την παρακολουθούσαν γονείς. Αισθάνθηκα τόσο εξωγήινη δε όταν πριν 20 μέρες όλο προσμονή (ΕΓΩ) ρώτησα μια δασκάλα για την επίσημη γιορτή που θα κάνουν στις 20 του μήνα "θα παρουσιάσουν κάτι και τα 4χρονα;" (να πάω να ραφτώ αμα είναι) και η απάντηση ήταν "ναί αλλα δεν ξέρω, θα το αποφασίσουν με την δασκάλα όταν έρθει η ώρα. Κάτι απλό μωρέ για να χαρούν τα παιδάκια. Γιαυτά γίνεται η γιορτή έτσι κι αλλιώς". Φυσικά και γίνεται γι αυτά και όχι για εσενα αγχωμένε, χωρίς λόγο, γονιέ. Και έτσι πριν 2 μέρες η Μελίνα μόνη της μου είπε οτι κάνουν πρόβα στην τάξη και μετά απαθέστατη μου αράδιασε ένα σωρό περιγραφές για το σκηνικό, δεν κατάλαβα τίποτα, και περιμένω να με εκπλήξουν στην γιορτή αυτή και οι φιλενάδες της (που φυσικά είναι μαζί στο χορευτικό/σκέτς/δεν εχω ιδεά τί).
Μακρηγόρησα και αυτό που θέλω να μας μείνει είναι ότι υπάρχουν και τέτοιοι δημόσιοι σταθμοί διαμαντάκια που πρέπει να παινεύουμε γιατί καμία σχέση δεν έχει η πολιτεία με αυτό πάρα μόνο κάποιος καλοστεκούμενος ίσως δήμος, ένα καλό προσωπικό, μια διευθύντρια μάλαμα. Αυτό που θέλω να μας μείνει είναι το γεγονός ότι τώρα που περισσότεροι από εμάς δεν έχουν πολλές επιλογές στην εκπαίδευση των παιδιών μας δεν πρέπει να κάνουμε εκπτώσεις. Τέλος οι εκπτώσεις. Ας διεκδικήσουμε το αυτονόητο πιά. Όχι εις βάρος άλλων γονιών (γιατί αυτός και όχι εγώ) αλλά ΜΑΖΙ για τα παιδιά μας.Για να πάψουμε να αισθανόμαστε ασφαλή και χαρούμενα τα παιδιά μας μόνο όταν πηγαίνουν στον Παιδικό σταθμό των 600 ευρώ το μήνα.
