Είναι 37 χρονων. Είναι Ολυμπιακός. Του αρέσει η σοκολάτα,
αλλα πάντα την τούρτα των γενεθλίων του την θέλει «μισή άσπρη, μισή καφέ» γιατι
ξέρει ότι ο μπαμπάς του και εγώ είμαστε των λευκών γλυκών. Τρελαίνεται για
βόλτες. Παντού. Κατά προτίμηση με παρέα εμάς. Κατά προτίμηση μεγάλες (ε καλά
και ποιος δεν θέλει βόλτες μακρινές ε;). Λατρεύει τον μεγάλο του αδερφό. Και εμένα.
Και την Μελίνα. Και όλους τους φίλους μας. Η καλυτερή του είναι να έρχεται
σπίτι για «καπουτσίνο και γλυκό». Όταν
έχει καιρό να πάει βόλτα μας κρατάει μούτρα (που κρατάνε για λίγο, όσο δηλαδή
να κάτσεις δίπλα του και να τον πειράζεις μεχρι να χαμογελάσει πάλι). Απαιτεί να γιορτάζουμε με πάταγο κάθε
γιορτή/γενέθλιο/επέτειο της οικογένειας (κοινώς ψοφάει για γλέντι και
τζέρτζελο). Κάνει την Μελίνα να κατουριέται (στην κυριολεξία) από τα γέλια.
Έχει μανία με την τάξη γιαυτό και όταν η Μελίνα του ανακατέυει το δωμάτιο
ψάχνοντας τα παιχνίδια του (κάθε Κυριακή δηλαδή) εκείνος περιμένει ευλαβικά να
φύγουμε για να τακτοποιήσει και πάλι. Δεν της χαλάει ποτέ χατίρι. Θυμάται τα
πάντα. Μέρη, διακοπές, πρόσωπα, διευθύνσεις και ονόματα από χρόνια πριν. Μας παίρνει
στο τηλέφωνο 3-4 φορές την εβδομάδα για «τα νέα». Μας αγκαλιάζει (και τον αγκαλιάζουμε) 152
φορές τη μέρα. Μας λέει ότι μας αγαπά
854 φορές το μήνα. Είναι ο αδερφός του
άντρα μου, ο θείος της Μελίνας και έχει ένα έξτρα χρωμόσωμα.
