Αγαπημένη εργαζόμενη μαμά

Σου γράφω αναμαλλιασμένη (τι γλυκιά) απο τον καναπέ του σπιτιού μου αυτό το γράμμα. Εγω,  μια μαμά που δεν εργάζεται και είναι σπίτι με το παιδί της. Θέλω να σε κάνω να νιώσεις λιγότερες τύψεις που είσαι μακριά από το παιδί σου τις περισσότερες μέρες της ημέρας, δεν ξέρω αν θα το πετύχω, αλλα σίγουρα θα σου δώσω πολλές δόσεις ειλικρίνειας και χιούμορ. Δεν παλεύεται χωρίς χιούμορ η κατάσταση που ζούμε φιλενάδα μου.

Δεν ξυπνάω πιο νωρίς ή πιο ευκολα από εσένα το πρωί για να παω το παιδί μου στο σχολείο. Και εχω το δικό σου άγχος να μην χάσει το σχολείο. Ξέρεις γιατί; Γιατί αν δεν πάει, δεν θα γράψω ούτε μια αράδα στο blog μου, δεν θα πώ ούτε λέξη στο τηλέφωνο με κανέναν, θα πατήσει εκεί που θα σφουγγαρίσω 3 φορές ενώ της έχω πεί να κάτσει για λίγο στο δωματιό της και θα σκορπάει τα παιχνίδια της στα σημεία που πριν 5΄μάζεψα.

Έχω βαρεθεί να ακούω 47.000 φορές την ημέρα τη λέξη “μαμάααααα;” (και μόνο 2 τη λέξη μπαμπά). Θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο σχεδόν όλες τις φορές που την ακούω. Προχθές στο σουπερ μάρκετ πρέπει να την είπε 10 φορές σε μισή ώρα ενώ ήμασταν και οι τρείς μας εκεί.

Με έχεις δεί το πρωϊ να πηγαίνω την κόρη μου σχολείο; ΜΗΝ κάνεις το λάθος! Μαλλί φριζέ, το ίδιο σκισμένο τζήν κάθε μέρα (εναλλάσεται ανα εβδομάδα με κλασική γκρί μελανζέ -σίκ- φόρμα) και –δεν το κρύβω- στα μεγάλα κρύα του χειμώνα που δεν χρειάζεται να κυκλοφορείς με ξεκούμπωτο μπουφάν, με πυτζάμα. Φρίκη δηλαδή. Και τι δεν θα έδινα να χρειαζόταν να βάλω λίγη μάσκαρα το πρωϊ να γίνω άνθρωπος. Εγώ που δεν πάω ούτε στο μανάβη χωρίς μάσκαρα (γελάστε ελεύθερα).

Το σπίτι μου δεν είναι πιο καθαρό από το δικό σου. Τα παιδιά είναι παιδιά και δεν αλλάζει αν είσαι 24/7 στο σπίτι. Μαζεύω το σαλόνι 5 φορές τη μέρα, το δωματιό της άλλες τόσες και πηγαινοέρχομαι με ποτηράκια και πιατάκια στην κουζίνα all day long. Αποτέλεσμα: όταν πια πάει για ύπνο το σαλόνι και το δωμάτιο είναι στην ίδια κατάσταση που ήταν και το μεσημέρι μόλις γύρισε από το σχολείο. Blehhhhh

Η στίβα με τα ασιδερωτά μου είναι μεγαλύτερη από την δική σου (σου βάζω και στοίχημα). Βαριέμαι το σίδερο και αυτό δεν αλλάζει με το γεγονός ότι είμαι σπίτι.

Δεν τρώει πιο υγιεινά φαγητά το παιδί μου από το παιδί σου. Here are the facts: μπορεί να της δώσω τόστ για βραδινό και 3 φορές την εβδομάδα.  Έχει φάει άπειρες φορές για βραδινό γάλα με δημητριακά. Εχω βρεί τα κατεψυγμένα Fish sticks σωτήρια λύση. Έχω φτιάξει για φαγητό μακαρόνια 3 μέρες σερί.  Έχω «ξεχάσει» το δεκατιανό. Το ψωμί με νουτέλα (τι εννοείς δεν είναι θρεπτική η νουτέλα; σε παρακαλώ ανακάλεσε!) εχει γίνει πολλές φορές το απογευματινό. Είναι πραγματικά κουραστικό να σκέφτεσαι συνέχεια αυτό το «τι θα φάνε αύριο, σήμερα, τώρα». Παραιτούμαι. Κι εσύ το ξέρω. Νουτέλα;

Είμαι όλη μέρα σπίτι και όμως ΔΕΝ προλαβαίνω να τα κάνω όλα. Και ναι καμια φορά και εγώ δεν έχω διάθεση να τα κάνω όλα. Να σου πώ την αλήθεια επειδή έχω περάσει και από τη θέση σου, το σπίτι μου δεν εχει καμια τρελή διαφορά με τότε που δούλευα και έπρεπε να τα κάνω όλα βράδυ ή σαββατοκύριακο ή με βοήθεια.

Το παιδί μου δεν πάει πιο νωρίς για ύπνο από το δικό σου. Οχι το λέω μηπως νόμιζες ότι για κάποιο παρανοϊκό λόγο τηρείται αυστηρά κανένα ultimate family πρόγραμμα. Μουχαχα ας γελάσω. Με πιάνεις έτσι; μην πώ περισσότερα.

Και ο δικός μου χρόνος «για τον εαυτό μου» είναι ουσιαστικά αυτό το 2ωρο (;) αφού πάει για ύπνο το βράδυ. Ναι είναι απίστευτο πόσο γρήγορα μπορείς να κάνεις μπάνιο, αποτρίχωση, μάσκα ομορφιάς, νύχια και μαλλιά στις 11μιση το βράδυ.

Το παιδί μου δεν είναι απαραίτητα πιο ισσοροπημένο ψυχικά από το δικό σου. Περνώ μαζί του περισσότερο χρόνο αλλα μην ξεγελιόμαστε, δεν είναι όλος ποιοτικός. Αρκετές ώρες απλά συνυπάρχουμε στον ίδιο χώρο. Αρκετές φορές χάνω τον έλεγχο και εκνευρίζομαι. Αρκετές φορές «υποκύπτω» σε δωροδοκίες για να κάνω μια δουλειά.

Πολλές φορές ονειρέυομαι ότι είμαι στο Prison Break, όπου Prison το σπίτι και όπου break ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ μπορώ να κλειστώ μόνη μακριά από όλα για 1 μέρα έστω! Γίνεται; πές το και φύγαμε (αλκοόλ να έχει μόνο παιδιά δεν θέλω πολλά).

Σε κλείνω τώρα γιατι η ώρα είναι 14:00 και δεν έχω καν σκεφτεί τι θα φάμε σήμερα.

Με θερμούς συναδελφικούς χαιρετισμούς.

Απαραίτητες συστάσεις...

Είναι 37 χρονων. Είναι Ολυμπιακός. Του αρέσει η σοκολάτα, αλλα πάντα την τούρτα των γενεθλίων του την θέλει «μισή άσπρη, μισή καφέ» γιατι ξέρει ότι ο μπαμπάς του και εγώ είμαστε των λευκών γλυκών. Τρελαίνεται για βόλτες. Παντού. Κατά προτίμηση με παρέα εμάς. Κατά προτίμηση μεγάλες (ε καλά και ποιος δεν θέλει βόλτες μακρινές ε;). Λατρεύει τον μεγάλο του αδερφό. Και εμένα. Και την Μελίνα. Και όλους τους φίλους μας. Η καλυτερή του είναι να έρχεται σπίτι για «καπουτσίνο και γλυκό».  Όταν έχει καιρό να πάει βόλτα μας κρατάει μούτρα (που κρατάνε για λίγο, όσο δηλαδή να κάτσεις δίπλα του και να τον πειράζεις μεχρι να χαμογελάσει πάλι). Απαιτεί να γιορτάζουμε με πάταγο κάθε γιορτή/γενέθλιο/επέτειο της οικογένειας (κοινώς ψοφάει για γλέντι και τζέρτζελο). Κάνει την Μελίνα να κατουριέται (στην κυριολεξία) από τα γέλια. Έχει μανία με την τάξη γιαυτό και όταν η Μελίνα του ανακατέυει το δωμάτιο ψάχνοντας τα παιχνίδια του (κάθε Κυριακή δηλαδή) εκείνος περιμένει ευλαβικά να φύγουμε για να τακτοποιήσει και πάλι. Δεν της χαλάει ποτέ χατίρι. Θυμάται τα πάντα. Μέρη, διακοπές, πρόσωπα, διευθύνσεις και ονόματα από χρόνια πριν. Μας παίρνει στο τηλέφωνο 3-4 φορές την εβδομάδα για «τα νέα».  Μας αγκαλιάζει (και τον αγκαλιάζουμε) 152 φορές τη μέρα.  Μας λέει ότι μας αγαπά 854 φορές το μήνα.  Είναι ο αδερφός του άντρα μου, ο θείος της Μελίνας και έχει ένα έξτρα χρωμόσωμα. 

Wake up, smell the (xmas) Coffee

Το σπίτι στολισμένο. Αναμμένο τζάκι. Πίνω άλλη μια γουλιά από το κρασί μου. Η Μελίνα κολλάει μανιωδώς αυτοκόλλητα στο άλμπουμ της. Προπαραμονή Χριστουγέννων 2013 και φέτος τα Χριστούγεννα, ενας απολογισμός έρχεται ως ανάγκη λίγες μέρες πρίν μας αφήσει και αυτός ο χρόνος για έναν άλλο φορτωμένο με καινούργιες ευχές και προσδοκίες.  Τι έμαθα φέτος τα Χριστούγεννα:

- Μπορώ να ζήσω ΚΑΙ χωρίς κομμωτήριο! Oh yes κλείνω ένα χρόνο άνευ. Χωρίς να έχω περάσει καν απ’εξω. Τα μαλλιά μου δεν ξέρω αν το έχουν πάρει και πολύ καλά αλλα δεν έχουν και άλλη επιλογή είναι η αλήθεια. Όχι δεν είναι η επιλογή μου το μακρύ καρέ αλλα μου πάει οπότε μην το σκαλίζεις πάμε παρακάτω.

- Εννοείται μπορώ χωρίς Christmas shopping, Christmas menu, dinner, lunch και ακατάπαυστο καταναλωτικό όργιο (που ακόμη και τώρα υπάρχει αλλα είναι αρκετά μειωμένο) λόγω εορτών. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να κρατήσω μια μικρή οικογενειακή μας παράδοση να τρώμε μεταξύ μας ένα ωραίο Χριστουγεννιάτικο γεύμα την παραμονή δίπλα στο τζάκι, πέρυσι το καταφέραμε για άλλη μια χρονιά με ένα υπέροχο χοιρινό που φτιάχνω. Φέτος –τι χοιρινό και μαλακίες μεταξύ μας πας καλά- θα δημιουργήσω με κάτι πιο απλό καμουφλαρισμένο με γιορτινό περιτύλιγμα.

- Τα παιδιά δεν γίνεται να μην πάρουν δώρα. Δηλαδή γίνεται. Ότι γίνεται, γίνεται αλλα δόξα τον ύψιστο όσο μπορώ, δεν έχω φτάσει εκεί ακόμη. Οπότε, αγχώνεσαι λιγάκι παραπάνω, μπαίνεις για λίγη ωρίτσα παραπάνω στα παπούτσια τους και φαντάζεσαι τι στο καλό μπορείς να τους χαρίσεις  που να μην κοστίζει μια περιουσία.

-Μπορείς να ζεσταίνεσαι μόνο με τζάκι. Ναι σόρυ για την αιθαλομίχλη guys αλλα δεν παίζει κάτι άλλο. Παίζει και μια σόμπα αντιστάσεων για εμέρτζενσι. Ξέρεις, για να μπαινοβγαίνει σε δωμάτια.

-Μπορείς να κάνεις «ξεκαθάρισμα» φίλων και γνωστών. Μέχρι πρίν λίγο καιρό πίστευα ότι δεν χρειαζόταν και ότι είμαι με όλους οκ και πόσο τυχερή και έτσι. Και μετά κάποιοι δεν άντεξαν που δεν τους έπαιρνα τηλέφωνο για καφέ, που δεν πήγα στο γάμο τους ή δεν είχα κάτι νέο να τους πώ –γιατί όχι και αυτό- και χωρίς  ετσι να ρωτήσουν “γιατί άραγε;” Άρχισαν να απομακρύνονται/χάνονται. Συνεχίζω να είμαι τυχερή γιατι οι φίλοι μου είναι όλοι εδώ. Αυτοί που ακούν το προβλημά σου, ξέρουν πώς να σου φτιάξουν το κέφι, σου λένε την αποψή τους, πονάνε με τον πόνο σου και δεν περιμένουν να τους πάρεις τηλέφωνο εσύ. Εν ολίγοις αυτοί που μετράνε, όχι οι «διακοσμητικοί».Κατα τα άλλα αγάπη μόνο.

-Μπορώ να παρατηρώ ώρες (καλά όχι και τόσες πολλές γιατι πραγματικά δεν παλεύεται) στα social media με πόσο απίστευτη ευκολία κρίνει η κάθε Σούλα ή ο κάθε Λάκης το «ποιόν» του καθενός. Διανύουμε τον 4^ο χρόνο της κρίσης. Έχει μπεί στα κοκκαλά μας πια. 1.345.387 άνεργοι και χάσαμε το μέτρημα και εσύ πετάγεσαι με την πρώτη ευκαιρία και μιλάς για το ποιος δικαιούται τον οίκτο σου και ποιος όχι. Κοιτάξτε γύρω σας. Ο γείτονας κρυώνει, παρακάτω μια οικογένεια έχει να βγεί έξω μήνες. Όσοι θα βοηθήσουν, θα βοηθήσουν. Χωρίς να το φωνάξουν. Χωρίς να το πολυσκεφτούν. Και είναι πολλοί. ϊσως αυτό να μας σώσει. Η αλληλεγγύη. Μακάρι να έφτανε σε όλους αυτή η αλληλεγγύη. Μακάρι.

-Δεν έχω καμία ευχή για το 2014. Ναι φέτος ανακάλυψα ότι τις έχω «κάψει» όλες. Εντάξει εντάξει. Αστειεύομαι. Θέλω υγεία πάνω από όλα. Γιατι έτσι όπως πάμε μη και σου τύχει τίποτα (γαμώτονΑδωνιςμεσα).

-Στα «δύσκολα» όλα φαντάζουν πιο μικρά. Τόσο αστεία.

Το σπίτι στολισμένο με στολίδια αγορασμένα 6 χρόνια πρίν, αγαπημένα όμως, τα πρώτα που στολίσαμε το νέο μας σπίτι. Αναμμένο τζάκι με ξύλα που φέρνει ο παππούς από το χωριό (ευκαιρία να δούν και τη μικρή). Πίνω άλλη μια γουλιά από το κρασί μου, δώρο φίλου μας στη γιορτή του Σ. Η Μελίνα κολλάει μανιωδώς αυτοκόλλητα στο άλμπουμ που της πήρε η νονά της πρίν λίγες ώρες. Προπαραμονή Χριστουγέννων 2013.  Πρώτη φορά ανυπομονώ τόσο πολύ για τα Χριστούγεννα. Ανυπομονώ να δημιουργήσω αναμνήσεις στην 4χρονη κόρη μου. Αναμνήσεις που θα περιέχουν εμάς, το σπίτι μας, τους αγαπημένους μας, φίλους μας και πολλή πολλή αγάπη. 

FoMo

σκέψεις του πρωϊνου καφέ

“Fear of Missing Out or FoMO is a form of social anxiety — a compulsive concern that one might miss an opportunity for social interaction, a novel experience, profitable investment or other satisfying event.” Παθολογική ανυσηχία ότι μπορεί να χάνεις ένα κοινωνικό γεγονός, συνάντηση ή άλλο ευχάριστο γεγονός. Wikipedia.org)

Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή. Όλοι έχουμε αποκτήσει FoMo. Άλλοι πολύ και άλλοι λιγότερο. Σαφώς υπάρχουν και αυτοί που δεν έχουν καθόλου (πιθανότατα αυτοί που δεν έχουν μεγάλη επαφή με τα social media). Είναι αυτό που λείπεις 6 ώρες έξω και μόλις κάτσεις στον καναπέ κοιτάς με μανία το feed σου «τι έχασα από το πρωί που λείπω;” που ανοίγεις να δείς τις φωτογραφιες που πόσταρε συνάδελφος από την χθεσινή βραδυά “για να δώ με ποιους ήταν;”. Κάθε καλοκαίρι έχει γίνει ενας mega διαγωνισμός «ποιος περνάει καλύτερα στις διακοπές του, ποιος πήγε περισσότερες μέρες και ποιος πέρασς πιο γαμάτα!» Δεν εχεις παει διακοπές  (ή δεν πέρασας γαμάτα) εάν δεν ανέβασες έστω και μία φωτο από παραλία/πατουσάκι/κουβαδάκι/γαλάζιο παραθυράκι στο IG. Έχεις FoMo γιατι ξενέρωσες που δεν πήρες φωτο το cocktail που έπινες με την κολλητή χθές βράδυ για να το «ανεβάσεις» στο FB. Και δεν πάς πίσω και εσύ που σπεύδεις να φωτογραφίσεις το φαϊ που σου σέρβιραν στην ταβέρνα.

Το Fear of Missing out στις μαμάδες κινείται βέβαια σε άλλα πλάισια. Είναι αυτό που σε οδηγεί να κάνεις τσέκ ίν από κάθε παιδότοπο και εμπορικό κέντρο, να ανεβάζεις σαν τρελή τις χειροτεχνίες των παιδιών σου,  τα cake pops που έφτιαξες και να tweetάρεις άλλη μια ατάκα του γιού σου. Φυσικά οι μαμάδες έχουμε διπλό task μιας και πρέπει που και που να δείχνουμε ότι δεν “missing out” από όλα αυτά που κάναμε πρίν γίνουμε μαμάδες (δηλαδή τζίσους) και έτσι πρέπει που και που να υπάρχει κανα τσεκιν σε κανένα ψαγμένο μπαράκι στο Γκάζι, μια φωτό αγκαλιά με φίλες από μπουζούκι και selfie από τα δοκιμαστήρια του H&M.

Για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να πώ ότι όλο αυτό είναι 100% κακό. Έχω αισθανθεί ωραία μπορώντας να παρακολουθήσω από το tweeter ένα event στο οποίο δεν μπορούσα να πάω, ή να δώ φωτογραφίες από το πάρτυ της κολλητής μου στο οποίο ήμασταν μαζί χθές βράδυ. Επίσης σε ποιόν δεν αρέσει να βλέπει τα IG accounts διασήμων; Για εκείνη την μικρή στιγμούλα νιώθεις ότι βλέπεις λίγο από την κλειδαρότρυπα. Έχω όμως πιάσει τον εαυτό μου να απορεί για την συνεχή έκθεση των παιδιών μας μέσα από όλο αυτό το παιχνίδι (στο δρόμο για το σχολείο, στις αθλ.δραστηριότητες, τι φοράει, με τι παίζει, τι ψώνισε) όπως επίσης έχω πιάσει τον εαυτό μου να νιώθει τσίμπημα ζήλιας από άλλη μια φωτο καινούργιου outfit που πόσταρε γνωστή μου (μιας και εγώ έχω να ψωνίσω από πρόπερσυ).   

Το θέμα είναι ότι η Δέσποινα Βανδή, η Gisele και πολλοί άλλοι, που θα μου πάρει πολύ ώρα να ασχοληθώ μαζί τους, ξέρουν γιατι συμμετέχουν σε αυτό το social mediaκο μαραθώνιο συνεχής παρουσίας. Το κάνουν σχεδόν πάντα συνειδητά. «Σχεδόν» γιατι φυσικά ένα μεγάλο μέρος γίνεται από το αναπόφευκτο σε όλους Fear of Missing out (μα είναι κολλητικό!). Το κάνουν γιατι κάτι έχουν να πουλήσουν και όλη αυτή η παρουσία τους διευκολήνει να το πουλήσουν. Ο άλλος θέλει να πουλήσει την επιχειρησή του, η άλλη το blog της. Σκέψου όμως. Εσύ τι θέλεις να πουλήσεις; Γιατί αυτό το άγχος;

Η αληθινή ζωή είναι εκεί έξω. Είναι τόσο κλισέ αυτή η φράση κι όμως νιώθω τώρα πιο πολύ από ποτέ την ανάγκη να την επαναλαμβάνω. Εσένα που σε ξέρω καλά (ακόμη κι εσένα που σε ξέρω λιγότερο) ξέρω πολύ καλά κάθε πότε βγαίνεις έξω, που συχνάζεις, με ποιους περνάς καλά και πώς ντύνεις το παιδί σου. Δεν χρειάζεται να με πείσεις για κάτι άλλο από αυτό που ήδη ξέρω. Εσένα που δεν σε ξέρω, η social mediaκή σου παρουσία δεν μου λέει και πολλά αν δεν σε γνωρίσω. Δεν έχω την σούπερ τέλεια οικογένεια γιατι γράφω γλυκανάλατα status updates κάθε απόγευμα. Δεν έγινα Martha Stewart επειδή μου έκαναν 30 likes στο χάρτινο πομ πομ που εγώ έφτιαξα για τα γενέθλια της κόρης μου. Δεν «χάνεις» από το κούλνες των διαδικτυακών μαμάδων αν δεν κάνεις τσέκιν στο Mall. 

Ας ηρεμήσουμε. Ας χαλαρώσουμε. Ας προτιμήσουμε τα social mediaκα μας interactions να έχουν λίγη ουσία (αν μπορώ να το πώ έτσι), ένα αποτέλεσμα, μια ευχαρίστηση έστω και όχι εξαναγκασμό ή/και παθολογική συνήθεια. 

Εσένα τι αναμνήσεις σου φέρνει ένα "υποβρύχιο";

Είμαι 7-8 ετών το πολύ, καλοκαίρι, και είναι από εκείνες τις μέρες που μένουμε στη γιαγιά και τον παππού στο χωριό. Περιμένουμε με αγωνία να περάσει το μεσημέρι και το βασανιστήριο του μεσημεριανού ύπνου. Ανάθεμα και αν κοιμόμασταν τελικά ανάμεσα στα γελάκια και τα άπειρα "σσσσττττ" της γιαγιάς. Μόλις πέσει ο ήλιος και δοθεί το ok, φεύγουμε με τον παππού για το καφενείο στο τέλος του χωριού. Δύο είχε όλα κι όλα. Το ένα στην είσοδο του χωριού και το άλλο στην έξοδο. Το δεύτερο όμως ήταν για εμάς. Πρώτον γιατί είχε αρκετό περπάτημα για να πάμε -τουτέστιν πάμε βόλτα - και δεύτερον γιατί είχε έναν τεράστιο πλάτανο και μια πηγή με δύο τεράστιες γούρνες -τουτέστιν ατέλειωτο παιχνίδι-. Το τι χάρτινο καραβάκι είχε χαθεί σε αυτές τις γούρνες και τα αυλάκια της πηγής δεν λέγεται. Το καφενείο αυτό ήταν ξεχωριστό και για έναν άλλο λόγο. Την θεία Παναγούλα. Δεν ήταν θεία μας, έτσι την έλεγαν όλοι. 
Η θεία Παναγούλα λοιπόν, μας αγαπούσε πολύ. Όλα τα παιδιά. Και μας έβαζε "υποβρύχιο". Ή μας άφηνε να χώνουμε όλο το κεφάλι μας μέσα στο ψυγείο των παγωτών μέχρι να διαλέξουμε το ίδιο κυπελλάκι για άλλη μια φορά (δεν είχε και τρελή ποικιλία τότε). Και εγώ κάθε φορά που τρώω "υποβρύχιο" είναι σαν να κάθομαι κάτω από τον πλάτανο με τον παππού Ηλία και τρώω μια μεγάλη πρώτη μπουκιά τόση ώστε να μείνει μισή η βανίλια για να μπορώ μετά να ρουφάω το νερό από το κουτάλι με θόρυβο μέχρι εκείνος να γυρίσει και να με κοιτάξει και να πει "έεεεεεϊ"!!

Περάσαμε την πρώτη πίστα...

η τάξη της Μελίνας 

Προβληματιζόμουν καιρό τώρα να γράψω κάτι με αφορμή θέμα που αντιμετώπισε η Ολίβια στον παιδικό σταθμό που πήγαινε την κόρη της, πήρα και μια πάσα -ευκαιρία- απο την Γιολίνα που έγραψε σήμερα τις δικές της σκέψεις. Για το πρώτο δεν θα πώ τίποτε άλλο πάρα μόνο τούτο: δεν με ενδιαφέρει τί πραγματικά έγινε, αν έχει άποψη το σχολείο ή όχι και τί προκειται να γίνει απο κεί και πέρα. Γιορτή ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ (το τόνισα αρκετά;) η οποία "συντονίζεται" απο επαγγελματία χορογράφο whatever και από την οποία αποκλείονται παιδάκια έχει φάει άκυρο η όλη εικόνα πριν το καταλάβεις και έχω αλλάξει και σελίδα του τύπου: δεν χρειάζεται να διαβάσω κάτι άλλο. Χαλαρώστε λίγο με τις γιορτές γιατί πολλά απωθημένα βλέπω να βγαίνουν στις επιφάνειες και θα χρειαστούμε group therapy για να στανιάρουμε. 

Το πόστ της Γιολίνας, απλά με έκανε να αισθανθώ μια μικρή πίκρα. Δεν φταίει η Yol φυσικά. Με έκανε όμως να αναρωτηθώ σε ποιόν απευθύνεται. Στους γονείς που έχουν την πολυτέλεια να βάλουν κάτω 7 φυλλάδια (ίσως και παραπάνω) παιδικών σταθμών και να τους πάρουν σβάρνα ένα ένα ξεψειρίζοντας τους μέχρι να βρουν αυτό που θέλουν ο καθένας με τα δικά του κριτήρια. Και καλά κάνουν. Αλλά δεν είναι και λίγο αυτονόητα όλα αυτά;

Το θέμα είναι ότι όταν πηγαίνεις σε ιδιωτικό σχολείο είσαι ο πελάτης και αν παιχτεί μανούρα, ως πελάτης κάνεις το σαματά σου, φεύγεις και δεν ξαναπατάς, κάνεις και δυσφήμιση, παίρνεις τα λεφτά σου πίσω η ότι σε φωτίσει ο θεός και πας στο δίπλα άμα θες  Καθόλου εύκολα όλα αυτά μιας και μιλάμε για σχολείο του παιδιού ΣΟΥ και πολλά άλλα που συνεπάγονται με αυτό αλλά αν θέλουμε να το δούμε λίγο ψυχρά το ιδιωτικό είναι ένα μαγαζί. Γιαυτό και οι ιδιοκτήτες κάνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ για ενα καλό όνομα και έναν ευχαριστημένο γονιό-παιδί (μερικοί με αυτήν ακριβώς την σειρά). 

Εγώ λοιπόν παίρνοντας αυτήν την ριμάδα την πάσα (ε μα μπες στο θέμα πια)  θέλω εδώ και καιρό να γράψω για το πόσο τυχερή είμαι που η κόρη μου πήγε φέτος σε ένα καταπληκτικό δημόσιο παιδικό σταθμό που θα ζήλευαν πολλοί (όχι όλοι ε) ιδιωτικοί. 

Με εμάς από την αρχή τίποτα δεν ήταν εύκολο  Άγχος για το αν θα λειτουργήσει το ΕΣΠΑ, άγχος για να συγκεντρώσεις 827312 χαρτιά και να πάς να στηθείς σε μια ουρά 100 ατόμων κάπου στο κέντρο για να τα καταθέσεις. Άγχος να περιμένεις τον Σεπτέμβρη να βγουν τα αποτελέσματα (άγχος γιατί αν δεν μας έπαιρναν απλά δεν θα πηγαίναμε παιδικό), απογοήτευση όταν βγήκαν τα αποτελέσματα και δεν μας είχαν πάρει. Μικρή ελπίδα όταν βγήκαν συμπληρωματικοί πίνακες και δάκρυα χαράς όταν είδαμε ότι -ω ναι- περάσαμε στην 4η επιλογή μας. Επιλογή....ήμουν και σε αυτό τυχερή γιατί  ως άνεργη, πήγα στους 7 παιδικούς που έπαιζαν σαν επιλογή στην γύρω περιοχή μας και τους είδα λίγο πριν κάνω αίτηση. Φέτος λοιπόν, που πάλι θα περάσουμε τα ίδια άγχη μέχρι να δούμε το όνομά μας σε έναν πίνακα "επιλαχόντων", ο Β' Παιδικός σταθμός Μελισσίων θα είναι η πρώτη επιλογή μας. 

Δεν ξέρω αν μου "μίλησε" το σχολείο τις πρώτες μέρες που πήγαμε. Εάν μου "μίλαγε" ίσως μου έλεγε "οκ θέλω επειγόντως αλλαγή στο γκαζόν της παιδικής χαράς αλλά κάνε τα στραβά μάτια μάνα" μου αρκούσε που όταν περάσαμε την κρίση προσαρμογής (αυτό που χτυπιέται και γαντζώνεται πάνω σου και δεν θέλει να μπεί στην τάξη και σπαράζει στο κλάμα και η καρδιά σου κάνει ΚΡΑΚ) με το που έκλεινε η πόρτα της τάξης ήμουν σίγουρη για τα χέρια που την αγκάλιαζαν όλο στοργή για να την παρηγορήσουν. Μου αρκεί που το παιδί μου κάθε μέρα έφευγε και γύριζε με το χαμόγελο. Μπορώ να σας γράφω ώρες για το πόσο οργανωμένος είναι, για το πόσα πράγματα έχουν φτιάξει τα παιδιά, για το ότι δεν μας έχουν ζητήσει ποτέ δεκάρα και παρόλα αυτά οι χειροτεχνίες τους και οι δραστηριότητες δεν στερούνται τίποτα και για το πόσο σωστή είναι η αντιμετώπιση τους σε θέματα όπως το φαγητό κτλ., για το γεγονός οτι δεν έχω ξαναδεί δασκάλες να ετοιμάζουν με τόσο ζήλο γιορτή σχολείου που δεν θα την παρακολουθούσαν γονείς. Αισθάνθηκα τόσο εξωγήινη δε όταν πριν 20 μέρες όλο προσμονή (ΕΓΩ) ρώτησα μια δασκάλα για την επίσημη γιορτή που θα κάνουν στις 20 του μήνα "θα παρουσιάσουν κάτι και τα 4χρονα;" (να πάω να ραφτώ αμα είναι) και η απάντηση ήταν "ναί αλλα δεν ξέρω, θα το αποφασίσουν με την δασκάλα όταν έρθει η ώρα. Κάτι απλό μωρέ για να χαρούν τα παιδάκια. Γιαυτά γίνεται η γιορτή έτσι κι αλλιώς". Φυσικά και γίνεται γι αυτά και όχι για εσενα αγχωμένε, χωρίς λόγο, γονιέ. Και έτσι πριν 2 μέρες η Μελίνα μόνη της μου είπε οτι κάνουν πρόβα στην τάξη και μετά απαθέστατη μου αράδιασε ένα σωρό περιγραφές για το σκηνικό, δεν κατάλαβα τίποτα, και περιμένω να με εκπλήξουν στην γιορτή αυτή και οι φιλενάδες της (που φυσικά είναι μαζί στο χορευτικό/σκέτς/δεν εχω ιδεά τί). 


Μακρηγόρησα και αυτό που θέλω να μας μείνει είναι ότι υπάρχουν και τέτοιοι δημόσιοι σταθμοί διαμαντάκια που πρέπει να παινεύουμε γιατί καμία σχέση δεν έχει η πολιτεία με αυτό πάρα μόνο κάποιος καλοστεκούμενος ίσως δήμος, ένα καλό προσωπικό, μια διευθύντρια μάλαμα. Αυτό που θέλω να μας μείνει είναι το γεγονός ότι τώρα που περισσότεροι από εμάς δεν έχουν πολλές επιλογές στην εκπαίδευση των παιδιών μας δεν πρέπει να κάνουμε εκπτώσεις. Τέλος οι εκπτώσεις. Ας διεκδικήσουμε το αυτονόητο πιά. Όχι εις βάρος άλλων γονιών (γιατί αυτός και όχι εγώ) αλλά ΜΑΖΙ για τα παιδιά μας.Για να πάψουμε να αισθανόμαστε ασφαλή και χαρούμενα τα παιδιά μας μόνο όταν πηγαίνουν στον Παιδικό σταθμό των 600 ευρώ το μήνα. 

Για την μαμά Σοφία

Χρόνια Πολλά μανούλα μου.