Και με όλα αυτά φρέσκα plus λίγες πεταλουδίτσες στο στομάχι πήγα Ψηφιακές Γειτονιές. Για την άψογη οργάνωση είπαν τόοοσοι και τόσοι πριν από μένα. ένα ακόμη μπράβο λοιπόν στην ομάδα. Ήταν εκεί και μίλησαν όσοι έπρεπε να είναι. Δεν θα μπορούσαν να έχουν επιλέξει ιδανικότερους ομιλητές για πρώτη φορά. Μία εμπειρία, που αποδείχτηκε χρήσιμη για όλους. Για εκείνους που ακόμα "την ψάχνουν" με τα blogs, για αυτούς που έχουν blog και ψάχνουν ακόμα την "ταυτότητά του" και για τους "βετεράνους" του blogging. Όλοι πήραν κάτι από αυτήν την ημέρα. Ωραίο να ακούς την εμπειρία του καθενός από το blog του ή την ιστορία που τον έκανε να το ξεκινήσει. Γνώρισα -επιτέλους- διαδικτυακούς γείτονες από κοντά (γιατί εντάξει παιδιά εγώ άμα δεν πιω και καφέ ή μπύρα με τον άλλο δεν μπορώ ε;) χαμογέλασα τρελά με την ομιλία της Έφη Ανέστη (μα πώς το μεταδίδει αυτό το θετικό vibe έτσι απλά αυτός ο άνθρωπος;) και λάτρεψα την ομιλία της Κατερίνας (από εκεί και η φωτό της σαΐτας με το μήνυμα που έλαβα). Όλοι είσασταν φοβεροί.
Εγώ με τη σειρά μου αφού διάβασα και τα after posts που ακολουθούν όλη αυτήν την εβδομάδα, θα ήθελα απλά να προσθέσω την δική μου άποψη όσον αφορά το monetizing ενός blog που αντιμετωπίστηκε από αρκετούς bloggers (είτε ρωτήθηκαν αν έχουν βγάλει ή θέλουν να βγάλουν χρήματα από το blog τους, είτε συμβουλεύοντας νέους bloggers) ως κάτι αιρετικό. Ως blogger με blog που βγάζει χρήματα, θα πω ότι δεν είναι κακό να βγάλεις χρήματα από το blogging -εάν το θέλεις φυσικά- και το να έχεις διαφημιστικά banner δεν καθιστά τα post σου αυτομάτως άκυρα (γιατί έχεις συμφέρον). Άλλωστε η Κατερίνα Καραγιάννη εξήγησε πολύ καλά ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να έχεις διαφήμιση στο blog σου. Και στην τελική, αν ο σκοπός σου και το πάθος σου παραμένουν τα ίδια πάντα, δεν έχεις να ανησυχείς για τίποτα. Άσε τους social media marketeers να ανησυχούν για το ποιος αναγνώστης σου θα μπορούσε να γίνει πελάτης τους. Άλλωστε το να βγάζεις ίσως και χρήματα από το blogging είναι ένας ακόμη τρόπος να το πας ένα βήμα παραπέρα. Για άλλους το βήμα παραπέρα είναι το να αφυπνίσουν για μία σοβαρή ασθένεια, όπως η Γιολίνα για την Ιωάννα ή το βήμα παραπέρα είναι απλά το να φτιάξουν μια μικρή interactive κοινότητα ανθρώπων με κοινά ενδιαφέροντα. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να μην φοβηθείς να κάνεις αυτό το βήμα μπροστά. Είμαστε όλοι εδώ να σου πούμε αν έκανες το σωστό :) Τί στο καλό..μια γειτονιά είμαστε.
Είχα μια τόσο γεμάτη εβδομάδα, με αποκορύφωμα το ΣΚ, που ακόμα (3 μέρες μετά) προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου (και το σπίτι μου) και να καθίσω να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Teacher Tom από κοντά, Ψηφιακές Γειτονιές και 2 ήμερο αστραπή στο χωριό στα καπάκια με Μελίνα άρρωστη και σύζυγο σε ρόλο baby sitter. Σούπερ. Όχι συνήλθα μην αγχώνεστε.
Για τον Teacher Tom δεν έχω να πω πολλά. Τα λέει καθημερινά στο blog του που αξίζει να διαβάζετε. Μας τα είπε και από κοντά λοιπόν. Τα πράγματα είναι απλά (ή όχι και τόσο;): Keep them safe and let them play. Και θα μάθουν μέσα από το παιχνίδι να κρίνουν, να αμφισβητούν, να σέβονται. Ας προσπαθήσουμε να είμαστε όσο το δυνατόν λιγότερο "δάσκαλοι" τους. Ας γίνουμε παρατηρητές. Και θα μάθουμε και εμείς πολλά.
Μια μελαγχολία την νιώθεις ακούγοντας όλα αυτά σκεπτόμενη που ζεις και έχοντας εικόνα του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Λες δεν υπάρχει ελπίδα. Κι όμως, τελικά, ΚΑΙ εδώ όλα είναι και στο δικό μας χέρι. Αν πιστεύουμε σε κάτι καλύτερο μπορούμε να ζητάμε να το έχουμε ή να το απαιτούμε. Ξεκινώντας από την προσχολική ηλικία, συζητώντας με τους παιδαγωγούς, προτείνοντας τους λύσεις, υλικό για μελέτη και ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΑΣ στην λήψη αποφάσεων στα σχολεία. Ναι εκεί που μας "καλούν" 2 φορές το χρόνο και λέμε 2 μπούρδες και μετά φεύγουμε τσινίζοντας για την χαμένη ώρα από τη ζωή μας.
Ναι. Θα φανείς η τρελή του χωριού. Ναι Υπάρχει πιθανότητα να σε "γράψουν πανηγυρικά . Όμως οι εποχές αλλάζουν. Το βλέπεις και εσύ. Πριν 2 χρόνια δεν ξέραμε ότι υπάρχουν τέτοιου είδους σχολεία στον κόσμο και φέτος γέμισε ένα αμφιθέατρο με γονείς, δασκάλους και φοιτητές παιδαγωγικής που λαχταρούσαν να μάθουν λεπτομέρειες για το πώς θα το "λειτουργήσουμε" όλο αυτό εδώ. Ίσως λοιπόν του χρόνου να μην είσαι μόνη σου σε αυτήν την προσπάθεια.
Ναι, ναι παιδί μου αυτό ακριβώς είχα στο μυαλό μου οταν σου έπαιρνα αυτό το καλάθι αποθήκευσης. Συνέχισε..
(storage bin by Sunnyside.gr)
Εγώ δεν είμαι της ζωγραφικής. Δηλαδή μια χαρά ζωγραφίζω αλλα, εντάξει, δεν είναι το φόρτε μου ρε παιδί μου. Απο την άλλη δεν πολυθέλω να ασχολούμαι με την κάθε ζωγραφιά της Μελίνας γιατι με πιάνουν κάτι υστερικά του τύπου δεν αντέχω να βλέπω χρώμα να ξεφεύγει απο τις γραμμές. Γιαυτό το βουλώνω, χαμογελάω και επιβραβεύω. Η Μελίνα αγαπάει τη ζωγραφική σε νορμάλ δόσεις. Ούτε κόβει φλέβα, ούτε αδιαφορεί. Τώρα τελευταία φτιάχνει ανθρωπάκια (ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ;). Για την ακρίβεια στην ζωγραφιά είναι η οικογενειά μας (minus ενα σκύλο και ένα ψάρι αλλά τελοσπάντων). Φαίνεται ΞΕΚΑΘΑΡΑ απο τις δόσεις φούξια και την κορώνα ποιά είναι η Μελίνα, ενώ στην δεύτερη θέση είμαι εγώ. Ω ναί αυτό το πράσινο πράγμα είμαι εγώ. Ο μπαμπάς ακολουθεί τελευταίος και καταϊδρωμένος (χα!φάε τη σκόνη μου μικρούλι καφέ πραγματάκι με χέρια χωρίς δάχτυλα). Πέρασε και λίγο απο το μυαλό μου να την αναλύσω και απο ψυχολογικής πλευράς αυτήν απεικόνηση γενικά αλλα λέω άσε. Μπαμπάς μισός απο μαμά και κόρη και μαμά πράσινη με τεράστια χέρια ΔΕΝ το λές καλό.
Δεν ξέρω αν είναι αυτή η εικόνα μιας μαμάς blogger αλλά είναι σίγουρα η δικιά μου. Bloggάρω παντού. Στον καναπέ, στο πάτωμα, στο τραπεζάκι του σαλονιού. Officially δεν έχω γραφείο. Το θυσίασα πριν 3 χρόνια για να είναι όμορφο το δωμάτιο της Μελίνας (ο Σ ήθελε να μείνει εκεί μέχρι να πάει το παιδί γυμνάσιο και να του χρειαστεί). Αλλα δεν με πειράζει. Σαν μαμά blogger λέω το γραφείο είναι πολυτέλεια.
Ετοιμάζω πόστ του Peekaboo! τι ώρα είναι; Facebook. ενημερώσεις. Mail. Τί ώρα είναι; Ούπς! πήγε 11; Να βάλω σκούπα. Τί θα φάμε; πήγε 1. Φεύγω να πάρω τη Μελίνα. Το πόστ το ανέβασα; - μαμά έλα να χορέψουμε - μαμά έλα να ζωγραφίσουμε - μαμά βάλε μου νικελόντεον -μαμά φτιάξε μου τόστ...
Με δουλεύεις; Ποιό γραφείο; Εδώ 5 μέρες τώρα που αναγκαστικά (Λόγω βλάβης.Όχι δικής μου) πάω κάτω στο γραφείο του Σ με ψάχνουν και οι δυό τους λές και έφυγα χωρίς προειδοποίηση για άλλη χώρα. Η αλήθεια όμως είναι οτι εδώ κάτω, που σου γράφω τώρα, είναι πιό κρύα, δεν έχει φώς και δεν έχει και την φωνούλα της Μελίνας να ζουζουνίζει κάθε δευτερόλεπτο (έλεος δηλαδή δε βάζει γλώσσα μέσα).
Στις Ψηφιακές Γειτονιές λοιπόν που θα πάμε,ζήτησαν σε εμάς τους γονείς bloggers μία φωτογραφία μας από τον χώρο από τον οποίο blog-άρουμε! That'me λοιπόν, που λένε, με λίγο τάσεις γιόγκα, με λίγο κορώνα που ξέμεινε απο κλασικό στόλισμα Μελίνας μετά το σχολείο, με λίγο ρουχαλάκι -so me by the way- εντελώς ότι να 'ναι και με λίγο Μελινάκι στο πάτωμα με στύλ "θέλωναζωγραφίσωτώραεδώκαιμετάκλασικάθαταπαρατήσωόλαέτσικαιθαφύγω".
Μια ακόμη κλασική μέρα μιας μαμάς blogger!
Τον τελευταίο καιρό περνάμε την εξής φάση. Μελίνα έρχεται απο το σχολείο, τρέχει στο δωμάτιο και μέσα σε λίγα λεπτά έχει κάνει εμφάνιση με το "ότι" μπορείς να φανταστείς. Κυρίως φούστες. Και φτερά. Και κανένα ραβδί. Και κάτι σε κορώνα αν παίζει.
Εντάξει. Γυρίζει λίγο το μάτι μου ανάποδα. Κυρίως για την βόμβα που πέφτει σε χρόνο dt στα συρτάρια. Αλλά επανέρχομαι. Είναι σαφές οτι περνάει την κοριτσίστικη της φάση. Αυτή που θέλει να γίνει Πριγκίπισσα-μπαλαρίνα-γοργόνα-πόπ στάρ (όχι σοβαρά.Αυτό.) και θέλει να φοράει σχεδόν κάθε μέρα φούστα και καλσόν στο σχολείο. Εκεί, το ομολογώ, 2 στις 3 σφαζόμαστε γιατι μου βγαίνει αυθόρμητα το "που πάς παιδάκι μου να κυλιστείς στα χαλίκια και στις νερομπογιές με τη φούστα;". Και όλα αυτά 8 η ώρα το πρωϊ με 2 γουλιές καφέ.
Αλλά αυτό που με επαναφέρει στ'αλήθεια είναι το δικό μου απωθημένο απο μια παιδική ηλικία που ποτέ -μα ποτέ- δεν ντύθηκα πριγκίπισσα ή βασίλισσα της νύχτας πού τόσο ήθελα, παρα μόνο ινδιάνος, κλόουν και καουγκέρλ (όλα diy). Και που πήρα μετα κόπων και δακρύων την πρώτη μου Μπάρμπι στα (γκούχου γκούχου) 10 μου χρόνια. Ας ντύνεται λοιπον κάθε μέρα καρνάβαλος στο σπίτι. Ας φοράει καλσόν και φούστα και 6 φορές την εβδομάδα. Θα έρθει η μέρα που θα τα βαρεθεί κι αυτά.
Και όχι δεν βγάζω σπυράκια με τα τούλια και το ρόζ (εντάξει βγάζω μόνο κανα δυό) γιατι δεν έχω ανασφάλεια για την αυριανή της εικόνα. Ένα παιδί που δεν έχει ερεθίσματα απο το περιβάλλον δεν γίνεται ξαφνικά μικρομέγαλο. Πάρτο κι αλλιώς. Δέν με ενδιαφέρει τόσο το περιτύλιγμα αλλα το περιεχόμενο. Αυτό το περιεχόμενο προτιμώ να δουλέψω. Κι ας είναι τελικά σε περιτύλιγμα απο glitter.
Και στην τελική, ποιά είμαι εγώ να πάω κόντρα στο 4χρονο με άποψη;
