Βιβλιοθεραπεία

Που λες μύρισε άνοιξη. Με 35 βαθμούς το λες και καλοκαίρι. Τουτέστιν, από τις 1:30 το μεσημεράκι κατεβαίνει σιγά σιγά το ρολό του σαλονιού και περιμένω πώς και ως να πέσει για την σιέστα της η μικρή. Και μόλις γίνει αυτό, παίρνω παραμάσχαλα ένα βιβλίο και πάω στο κρεβάτι μου να διαβάσω με το παράθυρο ανοιχτό και την  κουρτίνα να χορεύει από το αεράκι. Τον τελευταίο μήνα έχω πέσει με τα μούτρα σε γνωστή τριλογία-best-seller που την σνόμπαρα για ανεξήγητο λόγο (ή μάλλον αυτό το γνωστό "αφού εσείς όλοι, εγώ ΟΧΙ") και ήρθε και μου γύρισε μπούμερανγκ η σνομπαρία και κόλλησα , και άρχισα να ρουφάω τόμους των 700 σελίδων, έκαστος, μέσα σε ώρες.

Και εκεί κάπου μεταξύ 2^ου και 3^ου τόμου κατάλαβα ότι διαβάζω μανιωδώς γιατί το είχα ανάγκη. Όχι τόσο γιατί μου έλειπε το διάβασμα (που μου λείπει αλλά προσπαθώ να αναπληρώνω την έλλειψη το καλοκαίρι) αλλά γιατί ξεχνιέμαι. Ξεχνιέμαι που έρχεται Πάσχα, είναι ήδη Μ. Τετάρτη και εγώ ακόμη δεν ξέρω αν θα πάω στους δικούς μου που είναι 2 μόλις ώρες μακριά (η βενζίνη και τα διόδια κοστίζουν), ξεχνιέμαι που έχω 4 μήνες να πάω κομμωτήριο, ξεχνιέμαι που και φέτος με το ζόρι κατάφερα και πήρα λαμπάδα και δώρο στη βαφτιστήρα, ξεχνιέμαι που δεν μπορώ πλέον να προγραμματίσω ούτε την επόμενη μέρα. Ξεχνιέμαι για να μην παρασυρθώ και ανοίξω την τηλεόραση και φρίξω. 

Πέφτω με τα μούτρα στο βιβλίο, μπαίνω σε έναν άλλο κόσμο έστω για λίγο, και στο διάλειμμα γαργαλάω την κόρη μου και ξεραινόμαστε και οι δυο στα γέλια. Μετά έρχεται, με κοιτάει στα μάτια, μου πιάνει τα μάγουλα, μου δίνει ένα φιλί στο στόμα και τα ξεχνώ όλα στη στιγμή. Μέχρι να πάει για ύπνο και να έρθουν πάλι οι σκέψεις οι γνωστές, τα άγχη, το γαμώτο. Και τότε πιάνω πάλι το βιβλίο…