FoMo

σκέψεις του πρωϊνου καφέ

“Fear of Missing Out or FoMO is a form of social anxiety — a compulsive concern that one might miss an opportunity for social interaction, a novel experience, profitable investment or other satisfying event.” Παθολογική ανυσηχία ότι μπορεί να χάνεις ένα κοινωνικό γεγονός, συνάντηση ή άλλο ευχάριστο γεγονός. Wikipedia.org)

Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή. Όλοι έχουμε αποκτήσει FoMo. Άλλοι πολύ και άλλοι λιγότερο. Σαφώς υπάρχουν και αυτοί που δεν έχουν καθόλου (πιθανότατα αυτοί που δεν έχουν μεγάλη επαφή με τα social media). Είναι αυτό που λείπεις 6 ώρες έξω και μόλις κάτσεις στον καναπέ κοιτάς με μανία το feed σου «τι έχασα από το πρωί που λείπω;” που ανοίγεις να δείς τις φωτογραφιες που πόσταρε συνάδελφος από την χθεσινή βραδυά “για να δώ με ποιους ήταν;”. Κάθε καλοκαίρι έχει γίνει ενας mega διαγωνισμός «ποιος περνάει καλύτερα στις διακοπές του, ποιος πήγε περισσότερες μέρες και ποιος πέρασς πιο γαμάτα!» Δεν εχεις παει διακοπές  (ή δεν πέρασας γαμάτα) εάν δεν ανέβασες έστω και μία φωτο από παραλία/πατουσάκι/κουβαδάκι/γαλάζιο παραθυράκι στο IG. Έχεις FoMo γιατι ξενέρωσες που δεν πήρες φωτο το cocktail που έπινες με την κολλητή χθές βράδυ για να το «ανεβάσεις» στο FB. Και δεν πάς πίσω και εσύ που σπεύδεις να φωτογραφίσεις το φαϊ που σου σέρβιραν στην ταβέρνα.

Το Fear of Missing out στις μαμάδες κινείται βέβαια σε άλλα πλάισια. Είναι αυτό που σε οδηγεί να κάνεις τσέκ ίν από κάθε παιδότοπο και εμπορικό κέντρο, να ανεβάζεις σαν τρελή τις χειροτεχνίες των παιδιών σου,  τα cake pops που έφτιαξες και να tweetάρεις άλλη μια ατάκα του γιού σου. Φυσικά οι μαμάδες έχουμε διπλό task μιας και πρέπει που και που να δείχνουμε ότι δεν “missing out” από όλα αυτά που κάναμε πρίν γίνουμε μαμάδες (δηλαδή τζίσους) και έτσι πρέπει που και που να υπάρχει κανα τσεκιν σε κανένα ψαγμένο μπαράκι στο Γκάζι, μια φωτό αγκαλιά με φίλες από μπουζούκι και selfie από τα δοκιμαστήρια του H&M.

Για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να πώ ότι όλο αυτό είναι 100% κακό. Έχω αισθανθεί ωραία μπορώντας να παρακολουθήσω από το tweeter ένα event στο οποίο δεν μπορούσα να πάω, ή να δώ φωτογραφίες από το πάρτυ της κολλητής μου στο οποίο ήμασταν μαζί χθές βράδυ. Επίσης σε ποιόν δεν αρέσει να βλέπει τα IG accounts διασήμων; Για εκείνη την μικρή στιγμούλα νιώθεις ότι βλέπεις λίγο από την κλειδαρότρυπα. Έχω όμως πιάσει τον εαυτό μου να απορεί για την συνεχή έκθεση των παιδιών μας μέσα από όλο αυτό το παιχνίδι (στο δρόμο για το σχολείο, στις αθλ.δραστηριότητες, τι φοράει, με τι παίζει, τι ψώνισε) όπως επίσης έχω πιάσει τον εαυτό μου να νιώθει τσίμπημα ζήλιας από άλλη μια φωτο καινούργιου outfit που πόσταρε γνωστή μου (μιας και εγώ έχω να ψωνίσω από πρόπερσυ).   

Το θέμα είναι ότι η Δέσποινα Βανδή, η Gisele και πολλοί άλλοι, που θα μου πάρει πολύ ώρα να ασχοληθώ μαζί τους, ξέρουν γιατι συμμετέχουν σε αυτό το social mediaκο μαραθώνιο συνεχής παρουσίας. Το κάνουν σχεδόν πάντα συνειδητά. «Σχεδόν» γιατι φυσικά ένα μεγάλο μέρος γίνεται από το αναπόφευκτο σε όλους Fear of Missing out (μα είναι κολλητικό!). Το κάνουν γιατι κάτι έχουν να πουλήσουν και όλη αυτή η παρουσία τους διευκολήνει να το πουλήσουν. Ο άλλος θέλει να πουλήσει την επιχειρησή του, η άλλη το blog της. Σκέψου όμως. Εσύ τι θέλεις να πουλήσεις; Γιατί αυτό το άγχος;

Η αληθινή ζωή είναι εκεί έξω. Είναι τόσο κλισέ αυτή η φράση κι όμως νιώθω τώρα πιο πολύ από ποτέ την ανάγκη να την επαναλαμβάνω. Εσένα που σε ξέρω καλά (ακόμη κι εσένα που σε ξέρω λιγότερο) ξέρω πολύ καλά κάθε πότε βγαίνεις έξω, που συχνάζεις, με ποιους περνάς καλά και πώς ντύνεις το παιδί σου. Δεν χρειάζεται να με πείσεις για κάτι άλλο από αυτό που ήδη ξέρω. Εσένα που δεν σε ξέρω, η social mediaκή σου παρουσία δεν μου λέει και πολλά αν δεν σε γνωρίσω. Δεν έχω την σούπερ τέλεια οικογένεια γιατι γράφω γλυκανάλατα status updates κάθε απόγευμα. Δεν έγινα Martha Stewart επειδή μου έκαναν 30 likes στο χάρτινο πομ πομ που εγώ έφτιαξα για τα γενέθλια της κόρης μου. Δεν «χάνεις» από το κούλνες των διαδικτυακών μαμάδων αν δεν κάνεις τσέκιν στο Mall. 

Ας ηρεμήσουμε. Ας χαλαρώσουμε. Ας προτιμήσουμε τα social mediaκα μας interactions να έχουν λίγη ουσία (αν μπορώ να το πώ έτσι), ένα αποτέλεσμα, μια ευχαρίστηση έστω και όχι εξαναγκασμό ή/και παθολογική συνήθεια.