Όχι υστερίες μαμά

Τον τελευταίο καιρό περνάμε την εξής φάση. Μελίνα έρχεται απο το σχολείο, τρέχει στο δωμάτιο και μέσα σε λίγα λεπτά έχει κάνει εμφάνιση με το "ότι" μπορείς να φανταστείς. Κυρίως φούστες. Και φτερά. Και κανένα ραβδί. Και κάτι σε κορώνα αν παίζει. 
Εντάξει. Γυρίζει λίγο το μάτι μου ανάποδα. Κυρίως για την βόμβα που πέφτει σε χρόνο dt στα συρτάρια. Αλλά επανέρχομαι. Είναι σαφές οτι περνάει την κοριτσίστικη της φάση. Αυτή που θέλει να γίνει Πριγκίπισσα-μπαλαρίνα-γοργόνα-πόπ στάρ (όχι σοβαρά.Αυτό.) και θέλει να φοράει σχεδόν κάθε μέρα φούστα και καλσόν στο σχολείο. Εκεί, το ομολογώ,  2 στις 3 σφαζόμαστε γιατι μου βγαίνει αυθόρμητα το "που πάς παιδάκι μου να κυλιστείς στα χαλίκια και στις νερομπογιές με τη φούστα;". Και όλα αυτά 8 η ώρα το πρωϊ με 2 γουλιές καφέ. 
Αλλά αυτό που με επαναφέρει στ'αλήθεια είναι το δικό μου απωθημένο απο μια παιδική ηλικία που ποτέ -μα ποτέ- δεν ντύθηκα πριγκίπισσα ή βασίλισσα της νύχτας πού τόσο ήθελα, παρα μόνο ινδιάνος, κλόουν και καουγκέρλ (όλα diy). Και που πήρα μετα κόπων και δακρύων την πρώτη μου Μπάρμπι στα (γκούχου γκούχου) 10 μου χρόνια. Ας ντύνεται λοιπον κάθε μέρα καρνάβαλος στο σπίτι. Ας φοράει καλσόν και φούστα και 6 φορές την εβδομάδα. Θα έρθει η μέρα που θα τα βαρεθεί κι αυτά. 
Και όχι δεν βγάζω σπυράκια με τα τούλια και το ρόζ (εντάξει βγάζω μόνο κανα δυό) γιατι δεν έχω ανασφάλεια για την αυριανή της εικόνα. Ένα παιδί που δεν έχει ερεθίσματα απο το περιβάλλον δεν γίνεται ξαφνικά μικρομέγαλο. Πάρτο κι αλλιώς. Δέν με ενδιαφέρει τόσο το περιτύλιγμα αλλα το περιεχόμενο. Αυτό το περιεχόμενο προτιμώ να δουλέψω. Κι ας είναι τελικά σε περιτύλιγμα απο glitter. 
Και στην τελική, ποιά είμαι εγώ να πάω κόντρα στο 4χρονο με άποψη;